واکنش سریع خارجی ها به ثبت جهانی راه آهن ایران، مشکل راه آهن ایران برای گردشگران خارجی چیست؟ - وبلاگ نازنین

به گزارش وبلاگ نازنین، راه آهن شمال ـ جنوب ایران که بندر ترکمن را در شمال به بندر امام خمینی در جنوب متصل می کند، در چهل و چهارمین کمیته میراث جهانی یونسکو ثبت شد. طول جهت ثبت شده حدود 1400 کیلومتر است که همزمان با آن 89 ایستگاه منتخب به دلیل ارزش های تاریخی و کارکردی، مستندنگاری و همراه با پل های شاخص، تاسیسات و لوکوموتیوهای تاریخی ثبت شده است.

محمد محسنیان ـ پژوهشگر راه آهن، مبتکر و مجری گردشگری راه آهن ـ درباره اثر این ثبت در گردشگری، اظهار کرد: معمولا یکی از انگیزه ها و عوامل کنجکاوی برای انتخاب مقصدِ سفر، فهرست میراثی است که در یونسکو ثبت شده، وقتی راه آهنِ یک کشور آن هم با این گستردگی در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده باشد، حتما علاقه و کنجکاوی ایجاد می کند.

اما او به مسئله ای در سفرهای ریلی اشاره کرد و افزود: حالا که راه آهن ایران مقصد عمومی تری شده است، اگر گردشگران خارجی و حتی داخلی بخواهند در این راستا سفر کنند، شرایط و زیرساختِ نامناسب راستا و امکانات راه آهن را که ببینند، ضدتبلیغ می شود.

وی افزود: به نظرم راه آهن سراسری، در همین محدوده ای که ثبت جهانی شده است، دو راستا بسیار جذب برای سفر دارد؛ گرمسار تا شیرگاه و درود تا اندیمشک، درحالی که همین راستاها ضعیف ترین زیرساخت را دارند که خیلی حیف است. در راستا ریلی شمال، دست کم یک جاده در نزدیکی راه آهن وجود دارد و می توان از طریق آن زیبایی راستا ریلی را هم مشاهده کرد، اما در راستا جنوب همین مقدار امکانات را هم نداریم و این خیلی حیف است که چنین فرصتی را در گردشگری از دست بدهیم.

سال 96 وقتی اولین قطار گردشگری را راه اندازی کردیم، هر رام (واحد تعدادش) قطار را 900 هزار تومان کرایه می کردیم، اما راه آهن یک باره به این نتیجه رسید که چرا به این سفرها یارانه بدهد و قیمت را تا 16 میلیون تومان برای کرایه هر رام افزایش داداو که در یک گفت وگوی مجازی حاضر شده بود، درباره مشکل شاخص گردشگری ریلی، اظهار کرد: حدود مسؤولیت ها در این حوزه تعریف نشده است. قطار گردشگری یعنی قطاری اختصاصی با امکانات متناسب که با هدف خاصی در راستا ریلی حرکت می کند و در برخی نقاط از راه آهن توقف دارد، اما آیا شما چنین امکاناتی را می بینید؟

محسنیان درباره صرفه اقتصادی گردشگری ریلی هم گفت: مصداقی در این باره صحبت کنم، سال 96 وقتی اولین قطار گردشگری را راه اندازی کردیم هر رام (واحد تعدادش) قطار را 900 هزار تومان کرایه می کردیم، اما راه آهن یک باره به این نتیجه رسید که چرا به این سفرها یارانه بدهد و قیمت را تا 16 میلیون تومان برای کرایه هر رام افزایش داد تا حالا که به قیمت آن اشاره نمی کنم چقدر زیادتر شده است. از طرفی، محدودیت های کرونا مزید بر علت شده و نمی توان قیمت را سر به سر تعیین کرد. فکر نمی کنم دیگر با 350 هزار تومان هم بتوان سفر ریلی یک روزه برگزار کرد.

او در ادامه گفت: البته که این گرانی در سفرهای زمینی هم اتفاق افتاده است، اما آن سفر با قطار قابل قیاس نیست، چون شما تجربه توقف در نقاطی از راه آهن را دارید که با هیچ وسیله و در هیچ شرایط دیگری چنین امکان و فرصتی را پیدا نمی کنید. به هر حال هزینه های سفر به قدری گران شده که سفر از سبد قشر میانه جامعه خارج شده است.

محسنیان درباره اولویت راه آهن با توجه به ثبت جهانی هم گفت: اولویت راه آهن سفرهای برنامه ای است. در ابتدا هم خیلی سخت بود مسؤولان آن را توجیه کنیم که برای قطار گردشگری مقصد هدف نیست، بلکه راستا اهمیت دارد. از طرفی، بار برای مجموعه راه آهن صرفه اقتصادی بیشتری دارد. درست است که اولویت یک را به قطار مسافری می دهد، اما در واقع این یک لطف به تعداد می آید. راه آهن ریالی از قطار گردشگری سودی نمی برد، ولی به لحاظ ارتقاء برند و وجهه برایش صرفه دارد.