عجیب ترین چیز هایی که در جنگل های بارانی کشف شدند؛ از رودخانۀ آب جوش تا گوی های مرموز - وبلاگ نازنین

به گزارش وبلاگ نازنین، جنگل ها فقط منابع زیست محیطی مهمی برای سیارۀ ما نیستند؛ آن ها در دل خودشان بعضی از اسرار تاریخی را نیز پنهان نموده اند.

به گزارش فرادید، به علت برنامه های ویرانگر جنگل زدایی، تعداد جنگل های بارانی این سیاره همیشه در حال کاهش است. با این حال، بخش بزرگی از آنچه که به جای مانده هنوز به درستی مورد کاوش قرار نگرفته است؛ در حالیکه همان طور که تاریخ به ما می آموزد، بعضی از اسرار باورنکردنی و عجیب میان درختان جنگل نهفته هستند.

مگا سیتی انگکور

در سال 1858، هِنری موهات در جنگل انبوهی واقع در شمال غربی کامبوج به آنگکور برخورد کرد. این شهر بی در و پیکر که اخیراً معین شده که از نظر میزان شبیه به لس آنجلس است، بین قرن های 9 و 15 مرکز کامبوج امروزی بوده است.

علاوه بر معابد شگفت انگیز آنگکور وات و آنگکور تام، ساکنان آن جا شبکه پیچیده ای از آبراه ها را نیز ساختند، اما در قرن شانزدهم، به علت تغییر باور های مذهبی از هندوئیسم به بودیسم، شهر متروکه شد.

شانای تیمپیشکا

شانای تیمپشیکا یکی از رود های فرعی است که به رودخانۀ آمازون می ریزد. این رود که به تن ها رودخانۀ جوشان دنیا نیز معروفیت دارد، به طول چهار مایل در پناهگاه Mayantuyacu در جنگل مرتفع Huánuco در آمازون واقع شده و عملاً در نقطه جوش واقع شده است (دمای آن معمولا بالای 45 درجه سانتیگراد است و حتی به صد درجه هم می رسد). این رود در سال 2011 به وسیله یک فیزیکدان جوان دوباره کشف شد.

این توافق نظر وجود دارد که گرمای این آب برآمده از انرژی حرارتی مرکز زمین است. این موضوع صد ها سال منبع شیفتگی شمن های محلی بوده است.

ال میرادور

ال میرادور که در یک جنگل انبوه در شمال ال پتن در گواتمالا پنهان شده از حدود قرن دهم قبل از میلاد تا سال 200 پس از میلاد، خواستگاه تمدن مایا بوده است. این سایت ده مایلی که قبلاً حدود 80000 نفر را در خود جای می داده، به خاطر مجموعه ال تیگر و اهرام سه گانه آن، به ویژه La Danta مشهور است که نه به لحاظ ارتفاع بلکه به لحاظ وسعت و گنجایش حتی بزرگتر از هرم بزرگ جیزه است.

هزاران سال، جنگل این شهر وسیع را پنهان نموده بود تا اینکه در سرانجام قرن نوزدهم کشف شد. تحت سرپرستی بروس دالین و رِی مَتنی، تا سال 1978 طول کشید تا ال میرادور پرده از اسرارش بردارد. با این حال، در دسترس نبودن آن هنوز تحقیقات را تا به امروز با مشکل روبرو نموده است.

کره های سنگی

این توپ های سنگی که از گرانودیوریت ساخته شده اند، تقریباً به طور کامل کروی هستند. اگرچه هدف واقعی از ساخت آن ها معین نیست، اما گمان می رود سنگ قبر، نمادهای شان و مقام، نقاط قطب نما یا نشانگر های نجومی باشند. دربارۀ این موضوع هنوز اختلاف نظر زیادی بین محققان وجود دارد.

چیزی که ما به نوعی می دانیم این است که این کره ها زمانی بین 200 قبل از میلاد و 1500 بعد از میلاد احتمالاً به وسیله یک فرهنگ بومی منقرض شده ساخته شدند. ساخت این کره ها با قطعات کوچکتر گرانودیوریت شروع و احتمالاً با ماسه یا چرم تکمیل شده است. در کل حدود 300 کره وجود دارد که در سراسر منطقه شناسایی شده اند و خوشبختانه تحقیقات در خصوص آن ها هنوز ادامه دارد.

ویلکابامبا

در منطقه ای از جنگل انبوه در اسپریتو پامپا، حدود 130 مایلی غرب کوزکو در پرو، بقایای ویلکابامبا به وسیله هیرام بینگام در سال 1909 کشف شد. او یک کاشف آمریکایی بود که با یاری مردم محلی، دژ اینکا ها یعنی ماچوپیچو را نیز در سال 1911 پیدا کرد.

شاید طعنه آمیز به نظر برسد، اما کشف دوباره ماچوپیچو بود که اهمیت سایت اسپریتو پامپا را که دو سال قبل شناسایی شده بود تضعیف کرد، چون بینگهام معتقد بود ماچوپیچویی که بهتر حفظ شده ویلکابامبا است. اما در سال 1964، یوجین ساوُی، کاشف و نویسنده مشهور، سایت اسپریتو پامپا را به درستی به عنوان ویلکابامیا شناسایی کرد؛ آخرین شهر امپراتوری اینکا ها که سال 1539 تأسیس شد و سال 1572 به وسیله اسپانیایی ها (تقریباً) با خاک یکسان شد.